Side 45
BØKER
Du
veit ikkje kva som bur i bøker? Ord!?
Rare og gode og fine og
flate og runde
frø til eit tre, helsingar
frå hender til hender,
frå hjarte til hjarte.
Ord silte i vev. Her lever
vi.
Mellom to permar, heile
livet eit ord,
namn som ropar og spør,
fargar, skal og frø.
Skal det verte noko meir må
vi døy.
Noko nytt må stige fram ein
dag.
Vi er slitne, med gulna
blad.
SNART JUL
Du kan vere glad. Det er jul
i alle hus.
Snart lovar vi kvarandre. Så
er det fred på jord.
La ingen gå aleine julenatt.
Kom til kyrkje, kom heim.
Det er langt mellom flo og
fjære på høgfjellet.
Men kongeørna sveipar
landskapet i nord.
Vi skulle gle oss over alt
levande Gud har skapt:
Fisken i havet, kornet,
mjølk, honning og salt,
men mest av alt over
kongebarnet, fødd i ein stall.
46
JORD
Ei kåpe av jord skal alle
få.
Til slutt skal det bløme ein
dag.
Jorda skal halde ope hus,
og du skal få møte din far.
Jord har alle i fabelslott,
jord av eit evig slag.
Sjølv om du aldri på jord
fekk sjå
skal du vakne til liv ein
dag.
SIGNALER
Alle ber ei bør. Vinden
spør.
Alle er i tid og rom. Dagen
renn.
Poesi er ikkje sjø av liv,
men kjensler.
Du går mellom andre, og veit
det ikkje.
Du er lysestake, men kjenner
ikkje lyset som skin.
Vegen er eit mysterium. Her
skal du gå.
Så lenge det er vind kan vi
reise.
Det er ikkje berre eg som må
sjå lyset.
Alle har eit altar og ei
dagbok
og eit fedreland, til slutt.
HUSET
Døra inn til huset er open.
Alle vindauga ser når du
kjem.
Knoppane på trea helsar.
Du er ei skinande kåpe, eit
streif av lys.
Mørkret får ikkje tak i deg.
Du kjem ein morgon.
Med pelsen stryk du over
mursteinane
og har ni liv.
Det er tusen trapper, men du
klagar ikkje.
Du ser alt, og kviler. Og
vinden syng.
47
LANGT OPP
Legg deg på bakken og sjå
himmelen.
Det er langt til første
høgd.
Glasveggen stirer ned.
Vindauget opnar og lukkar.
Mellom stjerner er du, som
eit hol i universet.
Korleis skal vi møtast?
Jernalderen gav faste
stigar. Trådlause bilete fyk i lufta.
Mot himmelen er mange filer.
Det er lett å havne i
grøfta. Men fyrlykta skin på ope hav.
Eg trur nok eg skal finne
fram til slutt.
Eg skal flykte frå leirbålet
når det sloknar ut.
LIVET
Livet er ikkje som vinter og
vår, livet er dag for dag
som hylande snøstormar, som
snøskodde på utgått eng.
Livet er det ein gjer det
til, pene, lovande krefter.
Mørkre og lys går hand i
hand, opnar seg, lukkar, og vinkar.
Det er som ein vind, som
pust som må fram, bankande hjarter.
Livet i deg er som
blomeseng. Du er eit stille under.
Eit blometre, eit
fruktbasseng, oase for alt som er rundt deg.
Livet er som eit
framtidsver, som nokon som kjem og kjem.
Du ser allnaturen, eit spel,
ein underleg hage.
Og der er du som ei
eventyrverd.
Kvar dag får du honning og
mjølk, livsblomen smake.
48
BAK GARDINENE
Bak dei lukka vindaugo er
vi,
i hagar vi aldri veit av.
Vi avlar ord, vi avlar ekko,
og augo spør.
Kven er vi med alle dei
dører og hav og fjell?
Inst inne går vindane og
leitar og lesser si bør.
Ut skal vår avmakt til
framande strender.
Vi har vore her før. Lyset
brenn ut.
Nemnet skal opne grinda.
Her er vi med bilete.
Det er godt å vere heime.
HJARTA
Eit menneskehjarte er noko
meir.
Stille går kvart sekund,
kvart minutt, time.
Orda tikkar som hjarta, som
lauvet i skogen.
Lange salmevers rullar fram,
kjende tonar frå før i tida.
Eg er glad eg ikkje er
tømmermann.
Vil ikkje sage skogen, bryne
øksa på levande tre.
Hjarta blør når fuglen blør.
Eg skal måle ei stjerne for
kvart barn.
Det er godt å ha eit hjarta.
Båten tikkar fram i stormen.
TAKK
Det
ordet: takk, det gjer meg glad.
Kan ein
takke vert ein rik.
Gud
signe den som takkar for sitt liv, sitt brød,
og gjev
av det ein har på lån, til bror og nabo, fattig, rik.
Sitt
eige liv vert stort, og namnet står i livsens bok.
Ha takk
for alt du var for meg. Gud elskar deg.
49
MODELL
Jorda er min plattform.
Frå denne staden vil eg vere
modell,
eg vil gå i kvite klede
gjennom landskapet.
Kvar tid har sine rom.
Eg vil opne rom gjennom
mange tider
og vere modell for kjærleik.
Ingen kan stå for Gud med
sin kropp.
Vi er gjennomsynlege.
Elden som gjev oss kraft og
styrke, og jorda som ber oss fram,
helsar eg, som var det
sysken.
Eg vil stille meg fram og
vere instrument for Ordet.
MENNESKET
Her er mange løynde rom, her
er gangar og vegar av mange slag.
Vi har venger med oss.
Himmelen ser oss. Jorda høyrer trinn.
Skal vi vere i fjellet, på havet,
i lufta?
Når kvelden kjem legg vi oss
til kvile.
Om dagen lyser vi.
Kvart menneske er ei
fyrlykt, ei sol i verda.
Stå opp, menneske, og gå mot
fjellet.
Her er songen, her høyrer du
musikk, og diktrop.
Sjølv om regnet kjem, må vi
stille oss fram.
Vi er som vinden, ustanseleg
på veg frå ein stad og til ein stad.
Mennesket kjenner ingen veg
som er nådd
før ein sjølv når enden,
målet.
50
PREIK
Preik ikkje kjærleik for
døde.
Gi blomar til levande folk.
Smelt is og ver tru mot
kallet.
Ver Ordet sin tolk.
Preik ikkje tome frasar.
Gje liv til støvet, ein
song.
La borna i livet få vokse.
Kvart frø må få stige på
jord.
La
songen om kjærleik bli tonen
mellom brør og søstrer i
dag.
Tida er her, i vår neve.
Vi får og vi gir og vi har.
Uendeleg er denne verda,
Gud skapte med luft og strå.
La skogen, vår hage, få
bløme
til ein gong vi skal oppstå.
DITT ANDLET
Ditt andlet er spegel i
verda.
Du står mot alt som er
skapt.
Så høgt er du elska og æra
at rekninga di vart bestalt.
Du stig som ei stjerne, som
blomen,
er prest, doktor, advokat.
Men inst syng den rolege
tonen
frå far si signa grav.
Du skulle få verte som
andre,
med hender og augo og munn.
Ditt andlet vart heilt
omkransa
av skirande himmelsk gull.
Du sit under epletreet, i
hagen heime, ein stad.
Du er eit andlet for andre,
eit bilete som gjer meg glad.
51
VATN
Eg er elva på veg til havet,
eg er dropen i elva di.
Eg er kjelda som renn i
sjøen
og gjer at du kan ro båten
din.
Eg er vatnet i heile verda.
I alt du eig er vatn og liv.
Eg er stemmen som tømer segog som stendig vert ung og rik.Eg er auga du ser og speglar,eg er vatnet i blodet ditt,eg er vegen frå først til æva,og fossen du sergjennom song og dikt.Eg er bekken, den reine, frie,som kurlar, suklar og smyg sin veg.Eg er livet, tanken, djupna.I alt du er - er eg like nær.
52
TIDA
Rop, du høyrer rop.
Frå alt i verda er rop og
stønn.
Vi kjenner havet som rullar,
vinden,
og born som går mellom hus
og heim.
Vi ser ei vandring, ei
folkeflytting.
Tida ropar til kvar og ein.
Når klokka går kjenner tida
pulsen,
når hjarta slår er det liv.
Vi veit at tida er rom og
krefter,
er ande, spel, frå ein høg
natur.
Vi kjenner vinden som slår
og glefsar
og ropar høglydt på vegn
min.
Dei blåe kjelder skal aldri
turke så lenge livet har rot og segl.
Lauvet stirer og ropar
barnet inn til si heilage, varme seng.
Tida kjenner kvart namn,
kvar stemme,
og vinden syng til den siste
kveld.
FARGAR
Den skapar som skapte vår
heilage jord,
vår vakre og gåterike verd,
Han måla med pensel, Han
skapte med ord.
Det ordet er fargar, ein
glans av Gud sjølv,
og vi er biletet hans.
Evige fargar, fargar i
solauga ditt.
Det er inga skam å vere rik
på fargar,
kjenne penselen hans.
Det er kjærleik å sjå hans
verk
og mette sitt auga med det.
Eg fattar det ikkje, hans
armar er glans.
Mørkret og lyset er heilage
teikn,
rom til signing og trøyst.
Og i dette smykke av æveleg
glans
er du og eg, biletet hans.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar